Bu defa Ankara’dan işliyor kalemim. Aslında bu hafta sirkten bahsetmek istiyorum sizlere. O rengârenk büyülü dünyadan. Uçan trapezcilerden. Hayat dolu palyaçolardan ve aslanların güçlü terbiyecisinden. Çocukluğuma nasıl geri döndüğümden.

   Ama Ankara’ya gelip mutsuz, gülmeyen ve yalnız insanları görünce topluma taşıma koşullarında, içim sızladı.

 Ankara’yı çok seviyorum ben. Düzenlidir, temizdir, trafiği derli topludur ve insanları saygılıdır. Büyük kentlere özgü karmaşa yoktur. Ama seçim kargaşası burayı da batırmış. O bağıran adamlar, liderler belli ki burada da halkın arasına girmemişler; metroya otobüse binmemişler. Neredesiniz sizler koltuklarınızdan otobüslerinizden ne zaman ineceksiniz; çevrenizi inceleyeceksiniz. Çevrenizdeki bir avuç; her şeyi pembe gösteren dalkavukluktan ne zaman kurtulacaksınız?

    Bugün görmeyen yarın görür mü?

     Neyse ben yine de Ankara’nın tadını çıkarayım. Ama itiraf edeyim ki özledim Antalya’mı.

     Yarın yine otobüs ver elini Antalya.

     Haftaya söz sirkten size notlar. Yaşamda kalın, akıllı oy kullanın, sevgiyi yaşayın.

    

                                                                                  11 NİSAN 1999 PAZAR