Sabah  güne  uyanmak  Duygumun  düğünü  sonrası  tatlı  bir  yorgunluk  içinde.  Gece  genç adamın  çektiği  fotoğraflarıma  dalarak.  Yılların  içinden  geçen  kadın  O  BEN….  Ve  uzaklardan  bir  kuşun  kanadında  gelen  mesajın  dediği  gibi  belki:  ‘Yılların  yıldıramadığı  kadın’   O  ben.  Derken   sanal  medya  duvarıma  düşmüş   kelimeler   ‘.omuzlarım çökmüş yere bakıyordum ki isyan için; başı mı kaldırdım mavi gök kubbeye ve ne kadar küçük olduğumu anladım.......’   benim  denemelerimden.  İçim  acıdı  bir  kez  daha  çaresizliğin  peşinden.  Uzaklarda  bir  yürek  çocukluk  arkadaşım  Roza’  nın  yüreği  bir  gidene  ağlıyor,  yüreğinin  çelik  tel  ile  çekildiğini  yazmış ben  misali  bana.  Yüreğimin  eski  köşelerinden  çimenleniyor  mu  yine  geçmişe  gömdüğüm  acılar.  Ama  gömmedim  ki  ben  onları,  onlar  ile  yaşamayı  öğrendim  İNADINA  İNADINA….   Acılara    rağmen  ya  da  acılar   nedeniyle  güzele  gittim  güzele  indim;  yandım  yandım  da  kendi  yüreğimi  gördüm.  En  yakınım bile    anlamadı  içimdeki  isyan  çığlıklarını  ve  acının  alevi ile  dağlanan  yüreğimi .  YANDIM  YANDIM  YANDIM  ….  Hiç  geçmeyecek  sandığım  anda  gösterdi  bana  kendini  gökyüzü:

Eğil  eğil  ki  ferman  benim;

Sus  sus  ki  emir  benim.

Sana  yanmaktır  düşen 

Benim yanan  yüreğini  gören

Eğil  eğil  ki  ferman  benim

Sanma  ki  seni  unutup  gidenim

Yanmaksa  senin  yolun

Yanıştan  dönme 

Külden  doğmadan içindeki

Sen

Yan  yan  ki  bana  ol  gelen….

Diyordu  mavi  gökler ;  o  zaman  sadece  boyun  eğdiğimi  sanıyordum.  Ama  hep  biliyordum  ki  bütünün  bir  parçası  ruhum.  Şimdi  burada  Roza’  nın  yazdıkları  ile  yıllar  öncesine  gitti  gönlüm:

Eski  zaman  bahçelerine;  çınlayan  çocuk  seslerimize  SİVEREK  BAHÇELİ  EVLERİNE….  Hepimiz  dosttuk  o  zaman;  her  kapıda  karnımız  doyardı;  her  kapıdan  bir  bardak  su  uzanırdı.  Bahçelerde  geçen  çocukluğumuzda  Yasemin,  Ferda  ,  Roza…..  Bir  de  Memo  vardı  bize  pek  katılmazdı,  uzun ince dal  gibi  bir  oğlandı….   Adalet  Teyzemizin  göz  bebeği;   Rozamızın  kardeşi…….  Yıllar  geçti  sonra ;  yeniden  karşılaşmalar;  dostluk  adına  içilen  çaylar…..  Ama  bir  daha  görmedim  ben  Memo’  yu…  sonra  bir  gün  işte  çelik tel  bu  defa  Rozamın  yüreğinde…….

Sevgili  Rozam   geçiyor  dersem  yalan  ;  geçmiyor  ama  ferman  ne  sende  ne  de  bende…..  O  ferman ki  ferman  işte…..başını  eğ  ama  dik  tut;   gönülden  ağla  ama  aman  ha  gülümsemeleri  unutma….    Çelik  tellerinin  çektiği  yüreğinden  imbikten  süzülürcesine  süz  kendini  yeniden…  al  acını  içinde   büyüt  büyüt  en  dayanamayacağını  sandığın o  anda  hani  eyvah  yarılıyor  mu   yüreğim  derken    bir  bahçe  oluşur  kendi  acı  çiçeklerinden.  Ve  sen  o  renkli  bahçende  gezinirken;  rayihası  dokunur  yüreğine  ACININ   sen,   sen  olursun  yeniden….  Unutulur  dersem  yalan  ROZAM  ama  kendini  yeniden  yaratmayı  dene  ACI  İLE….  Ve  bir  sabah  uyandığında  acıdan  çiçeklerinin  arasında  güneş  daha  parlak;  gökyüzü  daha  mavi  ve  sen  daha  bir  İNSAN  DAHA  BİR  ROZA……

AŞKLA……..  YONCA….

07.07.2013