Babam hasta  yatarken Ecevit´i  düşünürken yazılmış bir doğaçlama; affınıza sığınarak paylaşmak istedim .

Televizyonda  izlediğim bir programın arasında duydum; Bülent  ECEVİT  ölmüş. Binlerce anı canlandı  beynimde; adını ilk duyuşum  Karaoğlan adının  benim küçük ilçemde çınlayışı; kasketi ve daha niceleri...

 

Tabi ki bu anılar sadece Ecevit´ e ait değildi; ülkemizin gelip geçen yılları da canlandı gözümün önünde...

 

Sokakta dökülen politik kanlar,  liderlerimizin uzlaşmaz tutumları ve tabi ki 12  Eylül... Politikaya ilk merak duyuşumdan bugünlere ülkemin olayları. Siyasi görüşü bir yana  Bülent Ecevit kabul etmeliyiz ki  geçmişimizin bir parçası ayrıca da unutulmasın ki  Kıbrıs´ ta söz hakkımızı koruyan ve hala konuşmamızı sağlayan insan. Bu yazı şu anda öylesine doğaçlama çıkıyor ki...

 

Bir yanda bu haber ve beynimden geçenler bir yanda yarın hastaneye yatıp da salı günü hayati önemi olan bir ameliyat geçirecek olan babam. Kısacası  ülkesel ve kişisel geçmişimin anıları karışıyor şu anda ;  ve yazmak tedavi ediyor kanayan yaralarımı.

 

Bir kaç gün önce benim bir çalışmama  yöneltilmiş bir eleştiriyi  yorumlardan yanlışlıkla sizdim; onay verecekken oldu; bilirsiniz ki  her tür eleştirinize saygım var. Üyemiz şöyle eleştirmiş Anadolu çalışmamı: ´Böyle bir sitede , kişisel  gelişim  sitesinde ne yeri var?´

 

Bence var arkadaşlar  çünkü gelişmemiz ve kendimizi tanımamız köken aldığımız noktanın en dibinden atalarımızdan, topraklarımızdan başlar.  Bunu ırkçılık anlamında ya da kafatasçılık anlamında yazmıyorum. Gelenek görenek; davranış anlamında söylüyorum. Şu anda yerken tat aldığımız yemeklerin lezzeti  bile farklıysa bu yaşadığımız topraklardan geçer. 

 

İşte bu anlamda önemli  Anadolu ve Trakya...

 

Özetle kişisel gelişim geçmişsiz ve kökensiz olamaz.

 

Nereden nereye geldi tuşlar. İşte Türkiye´nin geçmişindeki yakın tarihimizdeki rolü  ve barışa yapmaya çalıştığı katkılarıyla ; hatası ve sevabıyla bu yüzden önemli  bir isim Bülent Ecevit ve  babam için üzülürken bile kökenimi taşıyan ülkemin  anıları bu yüzden canlanıyor gözümde. Ülkem olmadan geçmişim; bayrağım olmadan özgürlüğüm olamazdı.

 

Babam olmasaydı ben hiç olamazdım;  KALDI Kİ BİR ÇOK KIZ ÇOCUĞU  GİBİ BEN DE ÇOK DÜŞKÜNÜM CANIM BABAMA...

 

Dedim ya geldiği gibi çıkıverdi bu  yazı elimden; ve sizlerle paylaşmak istedim. Çünkü çalışmak ve yazmak dindiriyor bir nebze acılarımı...

 

Sevgiyle...

 

YONCA...