Sabahın 4.30’u…Geçen hafta yazı yazmamı engelleyen parmağım hala acırken bir haftalık ayrılık bile özletmiş sizleri…

  Özlem hepimizin tanıdığı bir duygu… Nedense hep özleriz, hep geçmişe takılırız, nedense elimizdekilerin değerini bilmeyiz.

  Özlemek; hep özlerken kıymetini biliriz yaşadıklarımızın, ah o günler deriz hep… Ya bugün… Bugün de yarın dün olacak ve biz ya dünü özlüyoruz ya da yarına bırakıyoruz özlemleri…

  Saniyeler, dakikalar, saatler, elimizden kayıp giden zaman. Asla geri kazanamayacağımız değer. Gerek çalışırken, gerek dinlenirken, gerek eğlenirken çok iyi değerlendirmeliyiz onu. Zamanın geri dönüşü yok.

   Yaşadığımız güzelliklerin de tekrarı yok..Her biri farklı bir güzellik.

  Aynısı olamaz, tekrarlanamaz. Acılarda aynı şekilde sürüp gitmez… Zaman hem acımasız hem de şifa olabilen bir Tanrı’dır. Elimizle tutamayız ancak yüreğimizde saklayabiliriz ve beynimizin derinliklerinde tutabiliriz yaşadığımız güzellikleri birer hazine olarak.

   Sevinçler de, sevgiler de üzüntüler de ilk an gibi kalmıyor. ..Zaman hepsini aşındırıyor yok ediyor.

  O zaman güzelliklerin kıymetini bilelim elimizdeyken, üzüntülerimizi zamana bırakalım ve bilgi ile çalışmak ile zenginleştirelim zamanı ve kendimizi…

   Çalışmak bize ihanet etmeyen dosttur; hep diyorum ama diğer dostlarımıza da ihtiyacımız var. Eğlenmeye gezmeye ve sinemaya gitmeye dostlarımıza ve özellikle okumaya zaman ayırmalıyız.

  Ne diyor bakın Ataol Behamoğlu :

   ‘‘ Dostları özlemle kucaklamayı unutma

      Çocuk sevmeyi, çiçek koklamayı unutma,

      En zorlu anındayken bile kavganın

      Gökyüzüne bakmayı unutma’’

    Gökyüzü, derinliğin, sonsuzluğun ve maviliğin efendisi.

 Gözleriniz hep gökyüzünde olsun bu bahar aylarında.

 Sevgiyle kalın, unutmayın.  

                                                                                          7 MART 1999 PAZAR